Zijn, mezelf zijn, zonder oordeel, goed zoals ik bent. Zijn, in verbinding met. Met Moeder Aarde, de Grote Moeder. Met Al Wat Leeft, de bezielde natuur. Met de spirits en de voorouders. In mijn volle schoonheid, mijn kracht, mijn zachtheid. Zo wandel ik mijn levenspad, het pad van de sjamaan. Lukt dat altijd even goed? Nee natuurlijk niet, ook ik ben af en toe uit evenwicht. Maar altijd zoek ik dan weer die verbinding. Her-inner ik mezelf. Soms met een schop onder mijn kont, maar altijd in zachtheid.
Een zwerfkei, dat ben ik. Mijn levenspad begon in 1962 op het Loo in Apeldoorn. Niet in het paleis, maar in de wijk ernaast.
Van huis uit werd er veel gewandeld. En muziek had een belangrijke plaats in ons gezin. Net als de kerk. Muziek leek mijn leven te worden. ik speelde blokfluit. Ik ging naar het conservatorium. Maar mijn hart lag uiteindelijk niet in blokfluitles geven. Halverwege de opleiding ben ik dan ook gestopt.
Ik trouwde, we kregen kinderen. Zo gemiddeld iedere 4 jaar verhuisden we naar een ander woonplaats vanwege het werk van mijn man. Zo kwamen we in Vriescheloo, in oost Groningen. Daar woonden we op een voormalig Loosterveld. Het was ook daar, dat ik in aanraking kwam met het sjamanisme. Mijn buurvrouw gaf aura-chakrahealing en ik volgde bij haar cursussen. Op een avond duwde mijn buurvrouw mij een boekje in de hand over medicijncirkels en krachtdieren. Het sjamanisme was mijn leven binnengewandeld, ik kwam thuis.
Met dat thuiskomen begon de zoektocht, naar het sjamanisme, naar mezelf. Het bracht me bij verschillende sjamanen. In Gambia, waar ik leerde over het werken met bomen. En hier in Nederland bij Maorisjamane Wai Turoa-Morgan uit Nieuw-Zeeland. En bij paco Don Sebastian, Inca sjamaan uit Peru. Door hem ben ik ingewijd. Zo door de jaren heen heb ik ook heel wat workshops gevolgd. Bijvoorbeeld bij klanksjamaan Orna Ralston uit Zwitserland. Wat al deze sjamanen gemeen hadden: ze leerden je niet hun methode. Ze leerden je jezelf te ontwikkelen door je in aanraking te brengen met hun manier van werken. En dat is ook mijn manier van werken.
Ook buiten het sjamanisme volgde ik opleidingen: Dynamische massage bij John Keet, klankmassage bij Klankforum en Life Coach bij de NHA. Helemaal gewend aan het mijn eigen manier van werken ontwikkelen, hebben deze opleidingen hun weg gevonden binnen mijn sjamaanse manier van werken.
Tijdens de inwijding kreeg ik van Don Sebastian te horen dat ik ‘terug moest naar mijn eigen geboortegrond’. De zoektocht naar het oorspronkelijk sjamanisme in Nederland was begonnen. Het her-inneren van mijn wortels. Mijn geboortegrond, de woeste gronden van de Veluwe. Met haar schoonheid, kracht en zachtheid. In dat her-inneren vond ik mijn schoonheid, mijn kracht, mijn zachtheid. En hoe die te delen met anderen. Hoe anderen te begeleiden op hun levenspad. Dat ik terug zou verhuizen naar mijn geboortedorp Apeldoorn, kon ik toen nog niet weten.
En toen kwam Corona. En daarmee geen vakantie naar het buitenland, maar gewoon in ons eigen land. Bij toeval werd dat de Hondsrug in Drenthe. Het hunebeddengebied. Na 5 dagen keken mijn man en ik elkaar tegelijk aan en zeiden: hier willen we oud worden. En dus verhuisden we naar Emmen. Ben ik een zwerfkei tussen de zwerfkeien. Mag ik werken met de bijzondere energie van de hunebedden en de voorouders. En lijkt het erop, dat deze zwerfkei haar plek gevonden heeft.
Zijn. Jezelf zijn, in verbondenheid met. In je volle schoonheid, in je kracht, in je zachtheid, goed zoals je bent. Dat is, waar voor mij het Nederlands sjamanisme voor staat. Waar ik voor sta. Zo wandel ik mijn levenspad, het pad van de sjamaan.
Helaas heb ik een lichte vorm van post-covid. Gelukkig kan ik een heleboel, maar met energie werken kost soms meer dan goed is voor me. Vandaar dat ik officieel ben gestopt. Maar de natuur in om te her-inneren, dat doe ik wel. Wil je een keer mee, mail me dan.
